Ik had last van het jojo-effect, eerst liep ik een halve marathon en daarna kwam ik niet meer van de bank en tikte ik de 100 kg aan.

De beloofde schop onder mijn kont kwam ook, toen ik klaagde dat ik nooit meer nacho’s zou kunnen eten. Het was onzin, maar ik had de balans nog niet. Maar de mentale kant was net zo belangrijk. Waarom zaten die kilo’s me dwars en moesten ze er nu voorgoed af.

Nu weet ik hoe je onbeperkt spareribs overleeft en hoe je saboteurs op hun rug legt, dan gut ik iedereen. Te grote kleding doe ik lachend weg.